"สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับทุกท่าน ให้ได้รู้จักกับโลกของคนกลัวหมา" ซึ่งเป็นสิ่งที่คนไม่กลัวหมาไม่มีวันเข้าใจ!!
เจ้าของบล็อกกลัวหมามาตั้งแต่เด็ก ๆ ค่ะ ตอนเด็กกลัวหมามาก พอโตขึ้นมาก็กลัวหมามากที่สุด กลัวหมาทุกไซซ์ทุกพันธุ์ กลัวเสียงหมาเห่า กลัวเสียงเล็บหมา เสียงหมาหายใจแรงก็กลัว ขนาดเดินผ่านหมาที่นั่งเฉย ๆ ก็ยังระแวง และสามารถสแกนหาหมาได้ในทุกระยะเพราะจะได้หาทางเดินใหม่ที่ปลอดภัยกว่า
เวลาไปอ่านเจอข้อแนะนำต่าง ๆ ที่จะทำให้เลิกกลัวหมานี่จะโมโหมาก รู้ว่าหวังดีแต่ขอบอกว่ามันไม่ได้ผลค่ะ เคยทำตามแล้วด้วย เคยทำเป็นใจกล้าเดินเฉย ๆ ว่าฉันไม่กลัวนะเว่ยไรงี้ แต่สุดท้ายหมามันก็จับได้อยู่ดีว่ากำลังโกหกมันอยู่ มันก็เห่าใส่ไม่ยั้งเลยสิ ในเมื่อไม่มีอะไรดีขึ้นก็เลยทำให้กลัวหมามากกว่าเดิมไปอีก มาค่ะ...เจ้าของบล็อกจะเล่าให้อ่านว่าเคยเจอกับอะไรมาบ้าง
โดนหมากัดครั้งแรก ตอนเด็ก ๆ ชอบเล่นกับเพื่อนแถวบ้านค่ะ อยู่บ้านเยื้อง ๆ กันนี่แหละ บ้านนี้เค้าเลี้ยงหมาตัวใหญ่สีขาวชื่อ 'สโนว์ไวท์' ปกตินังนี่ก็ดูบื้อ ๆ เห็นมันชอบนอน บางทีก็ยืนเงียบ ๆ เวลาที่ไปเล่นที่บ้านนี้ก็ไม่เคยมีปัญหาอะไรกับมัน ออกจะคุ้นหน้าคุ้นตากันดี จนกระทั่งวันหนึ่ง เพื่อนมาบอกว่าที่บ้านซื้อปลามาเลี้ยงไว้ในโอ่ง ลักษณะเป็นแบบโอ่งราชบุรีค่ะมันจะสูง ๆ หน่อย ทีนี้เวลาจะชะโงกดูก็ต้องเอาข้อศอกเท้าตรงปากโอ่ง แล้วตอนนั้นตัวยังเล็กอยู่ขาก็จะลอย ๆ ก้นก็จะโด่ง ๆ ตอนนั้นชะโงกดูกับเพื่อนแล้วก็ตื่นเต้นกันใหญ่ ในขณะที่กำลังหัวเราะคิกคักกันอยู่นั้น ก็รู้สึกได้ว่าแก้มก้นเจ็บมาก เลยค่อย ๆ หันไปมอง ชัดเลย! ซูมแบบเอชดีภาพไม่มีแตก! นังสโนว์ไวท์กำลังงับก้นแบบเต็มคำ ตอนนั้นจำได้แค่ว่าแหกปากร้องไห้ดังมาก แล้วก็จำเหตุการณ์อะไรไม่ได้อีกเลย ที่จำไม่ได้ไม่ใช่เพราะเป็นลมนะคะ แต่มันคงช็อคจนลืมเหตุการณ์หลังจากนั้นอ่ะค่ะ อาจจะรีบวิ่งกลับบ้านมาฟ้องย่า หรือยังไง? นี่คือจำไม่ได้จริง ๆ แต่ภาพที่ติดตาไม่มีวันลืมก็คือ ในขณะที่นังสโนว์ไวท์มันงับก้นอยู่นั้น หน้าของมันก็ยังซื่อบื้ออยู่เหมือนเดิม
โดนหมา 3 ตัวไล่กวดตอนจะไปให้อาหารหมู ตอนนั้นโตขึ้นมาหน่อยแล้วค่ะพ่อกับแม่พาไปงานบวช แต่เค้าบวชที่ต่างจังหวัดก็เลยต้องไปนอนค้างที่บ้านหลังนั้น แล้วก็ตื่นเต้นมากที่ได้รู้ว่าบ้านนั้นเค้าเลี้ยงหมูตัวใหญ่ ๆ ด้วย แต่วันที่ไปถึงยังไม่เจอหมูตัวจริงเพราะมันมืดแล้ว เลยกะว่าจะรีบตื่นแต่เช้า จะรีบไปเด็ดกระถินให้หมูกินเพราะเค้าบอกว่าหมูที่บ้านนี้กินกระถิน พอเช้าปุ๊บนี่ตื่นก่อนคนแรกเลย แล้วก็ยังไม่มีผู้ใหญ่คนไหนตื่นเลยด้วย จากนั้นก็รีบไปปลุกพวกพี่ ๆ ให้เค้าพาไปดูหมู
บ้านหลังนี้เค้าเป็นบ้านไม้ใต้ถุนสูง มีแคร่ไม้วางไว้ตรงบริเวณบ้าน และพื้นที่ค่อนข้างกว้าง ตอนนั้นพวกพี่ ๆ เค้าก็พาไปเด็ดกระถินมาเต็มเลย ถือกันมาคนละ 2-3 กำใหญ่ ๆ แต่ระหว่างทางที่กำลังเดินไปเล้าหมูก็ดันไปเจอหมาซะก่อน มีทั้งหมด 3 ตัว นอนอยู่บนแคร่ 1 ตัว อีก 2 ตัวนั่งอยู่กับพื้นแต่มันอยู่ห่างกันนะคะ มันก็มองมาที่เจ้าของบล็อกกับพวกพี่ ๆ แต่ที่ไม่รู้คือมันมองมานานแค่ไหนแล้ว ทีนี้ก็เลยปรึกษากันว่ามันมองอะไรแล้วมองทำไม แต่ยังไม่ทันจะหาบทสรุปกันได้เลย อีตัวลูกพี่บนแคร่มันก็เห่าพร้อมกับพุ่งมาเร็วมาก ส่วนอีพวกลูกน้องมันคงรอลูกพี่ส่งสัญญาณมาตั้งนานแล้ว มันก็วิ่งสามคูณร้อยมาสุดแรง
โอ้โห! ทั้งเจ้าของบล็อกและพวกพี่ ๆ รวมทั้งหมด 3 คนเท่าจำนวนหมา วิ่งหนีกระถินกระจายเลยค่ะ ลองนึกภาพตามว่าแหกปากกันลั่นลาน โยนกระถินทิ้งกระจาย แล้วก็วิ่ง ๆ ๆ ๆ ๆ แต่พวกพี่ ๆ เค้าโตแล้วไง เค้าก็มีสติวิ่งขึ้นบ้าน แต่เจ้าของบล็อกสติไม่มาปัญญาไม่มี วิ่งหนีไปดงกระถินจ้า เสียงแหกปากของสามสาวเหมือนนาฬิกาปลุกให้ผู้ใหญ่ทุกคนตื่น คุณลุงวิ่งลงบันไดมาแบบก้าวกระโดดไม่คิดชีวิต แกรีบไปไล่หมาและมาช่วยเจ้าของบล็อก และหลังจากนั้นก็เหมือนเดิมค่ะ ช็อคจนจำเหตุการณ์ต่อจากนี้ไม่ได้ แล้วยังไงต่ออ่ะ? เออ! ลืมจริง ๆ
โดนหมาหลอกให้ตายใจแล้ววิ่งไล่ตอนปั่นจักรยาน อันนี้เป็นเหตุการณ์ตอนโตแล้วค่ะ คุณอาของเจ้าของบล็อกไปซื้อบ้านอยู่ที่หมู่บ้านหนึ่ง เป็นหมู่บ้านที่ไม่ใหญ่อะไร ในโครงการจะมีทั้งบ้านแฝดและบ้านเดี่ยว บ้านของคุณอาเป็นบ้านเดี่ยวอยู่หลังเกือบท้าย ๆ ค่ะ ตอนที่ย้ายเข้ามาอยู่ก็จะมีบางหลังที่ยังทำไม่เสร็จ เพราะฉะนั้นในหมู่บ้านก็จะมีกองหิน กองทรายอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เกะกะอะไร แล้วในหมู่บ้านก็จะมีหนึ่งในบ้านแฝดที่อยู่ต้นหมู่บ้านเค้าเปิดเป็นร้านขายของชำเล็ก ๆ ให้พอที่คนในหมู่บ้านไม่ต้องออกไปซื้อข้างนอก แล้วก็ใช่ค่ะ ที่หมู่บ้านนี้มีหมาจรจัดโคตรดุอยู่ตัวหนึ่ง คือมันชอบไล่เห่ารถ แต่มันจะอยู่แค่ต้น ๆ หมู่บ้านนั่นแหละไม่ได้สาระแนเข้ามาถึงด้านในลึก ๆ เวลาเจ้าของบล็อกไปบ้านคุณอาแล้วเจอมันก็จะรู้สึกสะใจที่ตัวเราปลอดภัยอยู่ในรถ แล้วมันก็จะมองตามรถ คงจะแอบแค้นอยู่ในใจล่ะสิท่า หึหึ๊ (หัวเราะเสียงอัมบริดจ์)
แต่นรกชังหรือสวรรค์แกล้งก็ไม่รู้ เพราะวันที่ฟ้าผ่ากลางกบาลก็มาถึง อาเขยกำลังจัดต้นกล้วยไม้ใหม่ แล้วก็ใช้ให้เจ้าของบล็อกไปซื้อถ่านหุงต้มที่ร้านปากทางหมู่บ้านเพราะจะเอามาใส่กระถางกล้วยไม้ เจ้าของบล็อกร้องกรี๊ดดด!!ในใจดังมาก แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธไง อาเขยบอกว่าให้ปั่นจักรยานไป นี่ก็เอาวะ! มันอาจจะไม่อยู่ก็ได้! ก็พยายามปั่นถ่วงเวลาเอาไว้เพราะจะได้สแกนหามันก่อน กว่าจะเห็นมันก็คือเกือบถึงตัวมันแล้วค่ะ มันนอนหลบ ๆ อยู่ตรงกระถางปูนของบ้านแฝดหลังหนึ่ง ก็อยู่ใกล้ ๆ กับร้านขายของชำนั่นแหละ มันก็มองมานะแต่มันไม่ลุก ไม่เห่า มันอยู่ของมันเฉย ๆ ตอนนั้นยิ้มในใจเลย ฟ้ามีตา หมาไม่ดุสักหน่อย ข่าวลือชัด ๆ พอได้ถ่านแล้วก็เอาใส่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน เตรียมปั่นชิว ๆ มองวิว กินลม
และแล้วก็ปั่นผ่านจุดที่หมามันนอนค่ะ มันก็ยังนอนเหมือนเดิม นอนแบบกระดกหัวขึ้นมาเหมือนตอนแรกนั่นแหละ มันก็แค่นอนเล่นเฉย ๆ ป่ะ แต่ในจังหวะที่กำลังจะปั่นผ่านมันไปได้สำเร็จอยู่แล้ว มันก็เห่าดังมากแล้วก็พุ่งตัวมาด้วยความเร็วสูง เจ้าของบล็อกไม่มีเวลาคิดอะไรอีกแล้วค่ะ แหกปากลั่นหมู่บ้านเลย ลั่นแบบจริงจังและมั่นใจว่าหมู่บ้านข้าง ๆ ต้องได้ยิน! เท้าก็ปั่นจักรยานแบบไม่คิดชีวิต โซ่ไม่หลุดก็บุญแค่ไหนแล้ว สิ่งเดียวที่อยู่ในใจคือ "Goo ต้อง รอดดด!!!!!" หันไปเห็นไอ้ข้างหลังก็ไม่รู้จะจองล้างจองผลาญไปถึงไหน พอหันกลับมาข้างหน้าอีกทีก็ไม่ทันแล้วค่า จักรยานพุ่งไปที่กองหินจ้า กองหินที่คนงานเค้ากองเอาไว้สูง ๆ นั่นแหละ ทางมีตั้งเยอะแยะดันพุ่งเข้าใส่กองหิน ปั๊ดโธ่!! แต่ปาฏิหาริย์มีจริงค่ะ! จักรยานไม่ล้ม! ขึ้นได้แล้วก็ลงได้อย่างสวยงาม แต่จะไม่สวยก็อีตรงปากที่ยังแหกลั่นไปตลอดทางนี่แหละ จนกระทั่งบ้านอื่นเค้าคงสงสัยว่าใครกำลังจะโดนฆ่า เค้าก็ออกมาดูกันแล้วเห็นว่าเจ้าของบล็อกกำลังโดนหมาไล่กัดอยู่ เค้าก็เลยออกมาไล่มันให้ แต่มองทันนะว่าแอบหัวเราะอ่ะ
พอปั่นจักรยานกลับมาถึงบ้าน ก็ส่งถุงถ่านให้อาเขยแบบหอบ ๆ อาเขยหันมาถามว่า "เจอหมาไหม" ก็เลยตอบไปว่า "เจอมันไล่มาเมื่อกี๊" แล้วเค้าก็ขำ ส่วนนี่ก็เหงื่อแตกซิกใจเต้นตู้ม ๆ หน้าก็ชา ๆ ไม่รู้เพราะลมตีหน้า เพราะฉีกปากกว้างเกินไปตอนแหกปาก หรือเพราะอายคนในหมู่บ้านกันแน่
หมาชอบเห่าใส่ ไม่เว้นแม้แต่ในเซเว่น แถวบ้านมีหมาอยู่หลายตัวค่ะ หมามีเจ้าของนี่แหละ แต่บางบ้านก็นิสัยไม่ดีชอบปล่อยให้หมาเดินมั่วซั่วในซอย แล้วยิ่งช่วงที่มันติดสัดจะน่ากลัวมาก เพราะบ้านที่อยู่ถัดจากบ้านเจ้าของบล็อกไปสองหลังเค้ามีหมาตัวเมีย พอช่วงปลายปีของทุกปีหมาตัวผู้จากซอยอื่นจะชอบมาเฝ้าหน้าบ้านหลังนี้ แล้วทางปกติที่จะเดินไปซื้อของ ไปตลาด ไปเซเว่น ก็ต้องผ่านบ้านหลังนี้ ซึ่งช่วงเวลานั้นเจ้าของบล็อกจะเครียดมากเพราะกลัวมาก ถ้ามีความจำเป็นต้องออกไปซื้อของจริง ๆ ก็จะเดินอ้อมไปอีกทางเพื่อหนีหมา
ทีนี้มันจะมีหมาอยู่ตัวหนึ่งตัวมันเตี้ย ๆ ตัน ๆ เจ้าของบล็อกเลยบอกที่บ้านว่าจะเรียกมันว่า 'ไอป้อม' แล้วมันจะชอบเห่าแบบมั่ว ๆ ทำตัวเป็นนักเลง ถ้ามันมาป้วนเปี้ยนซอยนี้ทีไรมันก็จะไล่เห่าคนนู่นคนนี้ตลอด (นิสัยไม่ค่อยดีเหมือนเจ้าของมัน) ซึ่งถ้าเจ้าของบล็อกบังเอิญเจอมันเมื่อไหร่ต้องโดนไอป้อมเห่าใส่ตลอด หลังจากนั้นเวลาเห็นมันตั้งแต่ไกล ๆ ก็จะหาทางเลี่ยงมันเสมอ
มีอยู่วันหนึ่งเจ้าของบล็อกไป 7-11 ก็ดันไปเจอเจ้าของหมาอยู่ในเซเว่น นี่ก็ส่งสายตาจิกกัดใส่ไอเจ้าของหมาเต็มที่เลย แต่มันไม่เห็นหรอกเพราะมันหันหลังอยู่ พอส่งสายตาจิกกัดจนหนำใจแล้วเจ้าของบล็อกก็จะไปเลือกซื้อของ พอเดินจะเข้าช่องแรกเท่านั้นแหละ ใจหายกลับไปอยู่ที่บ้านเลย เจอไอป้อมยืนอยู่จ้าา มันเข้ามาได้ยังไง! ทำไมไอเจ้าของมันไม่ห้าม! แล้วทำไมพนักงานเซเว่นปล่อยให้หมาเข้ามา! เจ้าของบล็อกตัวแข็งทื่อเลย พอตั้งสติได้ก็รีบหลบไปอยู่ช่องถัดไป แล้วก็ทำเป็นยืนเลือกของอยู่กะว่าถ้าคนกับหมามันไปแล้วก็จะได้เดินอย่างสบายใจ ยืนอยู่ไม่นานไอเจ้าของหมาก็จ่ายตังค์แล้วก็กำลังจะเดินออกไปที่ประตู นี่ก็ดีใจสุดขีดเลยเพราะจะปลอดภัยแล้ว แต่ยังไม่ทันจะหมุนตัวไปเลือกของช่องอื่นเลย อยู่ ๆ ไอป้อมก็วิ่งมาตรงช่องที่เจ้าของบล็อกยืนอยู่ แล้วก็เห่าใส่ 1 เห่า เสร็จแล้วมันก็วิ่งตามเจ้าของมันกลับบ้าน นาทีนั้นนี่ตัวแข็งทื่อรอบสอง กลัวมันกลับมาอีก 'โว๊ยยย! ปล่อย Goo ไปเถ๊อออ!!!'
ที่จริงยังมีอีกหลายเรื่องมากกว่านี้ค่ะแต่ยิ่งนึกก็ยิ่งเครียด และรู้สึกว่าตัวเองชอบแก้ปัญหาเวลาเจอหมาด้วยการแหกปาก บางเรื่องนึกย้อนไปแล้วก็ตลก แต่เหตุการณ์จริงไม่ตลกเลยค่ะ มันน่ากลัวมากจริง ๆ ทุกวันนี้ก็ยังกลัวหมามากไม่เคยเปลี่ยน กลัวจนหยุดกลัวไม่ได้แล้ว และถึงแม้จะเป็นคนที่กลัวหมามากแต่ไม่ได้เกลียดหมานะคะ (ยกเว้นไอป้อม) ยังคงมองว่าหมามีความฉลาดน่ารัก บางตัวก็น่าสงสารและควรได้รับความช่วยเหลือ แต่ขอเลือกที่จะอยู่ห่าง ๆ ดีกว่า
รับรองได้ว่าคนไม่กลัวหมาไม่มีวันเข้าใจความกลัวนี้แน่นอน ก็คงเหมือนกับเจ้าของบล็อกที่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของคนไม่กลัวหมาเลยว่าเป็นยังไง ...จบดีกว่า...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น